Over open deuren en daar weer samen doorheen

Maar toch

Er ging ook best veel mis. Toch?

Loketten gingen dicht. Niet spoedeisende reparaties werden niet meer uitgevoerd. Publieke organisaties hadden veel minder echt contact met hun publiek. Overlastmeldingen namen toe. Mensen raakten ‘kwijt’. Achter de voordeur komen kon niet meer, in de wijk en tot de drempel lukte soms nog net. Wij voerden koffiegesprekken op onze eigen bank, in plaats van op de bank van de bewoner. Via een scherm. En dus alleen met de mensen die een scherm hébben en het weten te gebruiken. We misten kansen en signalen.

We misten ook elkaar. Moesten het doen zonder wandelgangen. Hadden minder en vluchtiger contact. Werkten nieuwe collega’s in terwijl we zelf de weg een beetje kwijt waren. Wat bleek: praatjes bij het koffieapparaat dragen wél bij aan efficiency. Toevallige ontmoetingen leveren informatie, inspiratie en energie. Delen van huiselijke beslommeringen en vakantieplannen verbetert de samenwerking. Ongestoord kunnen werken maakt je niet persé effectiever. Je ziet het pas als je het doorhebt.

Adviseren en begeleiden, zoals we bij Vannimwegen doen, is mensenwerk. Een open deur hè? Maar als de deur dicht gaat, en blijft, worden drempels langzaam hoger. We merkten dat in het afgelopen jaar best regelmatig. Dat dingen mis gingen. Niet lekker liepen. Meer tijd hebben gekost. Dat relaties en vertrouwensbanden die ‘normaal’ gaandeweg ontstaan, dat nu niet gemakkelijk deden of juist gefrustreerd werden. Dat onze antennes te weinig signalen oppikten. Vooral door het gebrek aan echt contact: aan ‘live’ bij elkaar zijn, aan lichaamstaal kunnen lezen en aan letterlijk en figuurlijk aanwezig zijn. Een scherm is soms echt een bord voor je kop.

Stilstaan en de schade opnemen

Het lijkt erop dat we een andere fase ingaan. Er kan steeds meer ‘als vanouds’. De één wil graag terug naar normaal, de ander naar een nieuw normaal. Hoe we het ook noemen, hoe we het ook vormgeven en hoe graag we ook willen dat het snel gaat: ik pleit ervoor dat we óók stilstaan en de schade opnemen. Is die groot, klein, blijvend, tijdelijk? Kijk in de buurt en tussen de buren. In teams, organisaties en tussen collega’s. In projecten en samenwerkingen. Maar kijk ook naar jezelf, naar je betrokkenheid, naar vertrouwensrelaties die veranderd zijn. Niet makkelijk, wél belangrijk!

Weer werkelijk met elkaar door één deur

Als we ‘gewoon’ verder gaan, gaan we waarschijnlijk beschadigd verder. Iedereen kent de effecten van oud zeer. Wel, nu hebben we nieuw zeer. En dus ook nú de kans om te voorkomen dat het oud zeer wordt. Maar hoe?

Door deze ongemakkelijke gesprekken bewust te voeren. Door echt op zoek te gaan en de pijnpunten en de schade te benoemen. Wees eerlijk, naar jezelf en anderen, over wat het afgelopen jaar je gekost heeft, wat je kwijt bent geraakt. Durf dat ook in de buurten te verkennen door goed te vragen en te luisteren naar wat bewoners is overkomen en hoe het nu met ze gaat. Verken met je collega’s hoe ze erbij zitten. Beschouw projectvoortgang en samenwerkingsrelaties. Erken en evalueer wat mislukt is.

Zoek ook sámen naar wat er nodig is om te herstellen en verder te kunnen. Praten en luisteren dus, en het liefst zonder schermen! Benut alle fantastische digitale mogelijkheden waar het kan, maar pak wat kwetsbaar is juist voorzichtig, persoonlijk en dichtbij op. Maak en neem daarvoor tijd. Verklein de afstand en ga weer werkelijk samen door één deur.

Zie je ook het nut hiervan, maar vind je het moeilijk om dit soort gesprekken te organiseren en voeren? Zoek je naar inspiratie, hulp of begeleiding hierbij? Voor je eigen team of project, of (veel) breder met bewoners? Wij hebben er ideeën over en ervaring mee. Dus bel ons, dan hebben we het eerst over hoe het met jou gaat, en kijken we daarna hoe we je kunnen helpen 😊