Meer weten?
Nienke of Tom vertelt je er graag meer over
Nienke: 06 28 16 12 73
Tom: 06 27 10 74 29
Communicatie en participatie bij vastgoedprojecten: zelf doen of uitbesteden
Governance met vreemde ogen: de reactie (8)
In “Governance met vreemde ogen” lees je de professionele bespiegelingen van Tom Knox en Nienke van Wissen van Veen, beide bestuurlijk adviseurs bij Vannimwegen, gespecialiseerd in governance. Die vreemde ogen verwijzen naar de Engelse roots van Tom die met gezonde verwondering naar de Nederlandse governance kijkt. Maar ook naar Nienke die zich verbonden voelt met de sector, maar – als consultant – er ook met een been buiten staat. Tom biedt een juridisch-bestuurskundige blik op governance. Nienke zet daar een eigenzinnige kijk op vitale governance naast, onder andere gestoeld op inzichten uit de corporate antropologie en systemisch organiseren. Onderwerp: Wonen & Zorg. Hoe ver moeten woningcorporaties gaan?
24 april 2024
Onderstaande tekst is de reactie op 'governance met vreemde ogen (7)'
Ha Tom,
Wat een prachtig voorbeeld van een brede maatschappelijke visie van een Engelse woningcorporatie. Ik begrijp je verwondering - misschien zelfs lichte teleurstelling - over de taakopvatting van veel corporaties in Nederland. En eerlijk gezegd ben ik innerlijk verdeeld.
Ik begrijp waarom het slecht van de grond komt om breder te kijken hoe we kwaliteit van leven en kansen bieden aan alle mensen. De “weeffout” zit volgens mij in ons Nederlandse systeem: we zijn verkokerd georganiseerd als het gaat om onze primaire levensbehoeften, zoals wonen, gezondheidszorg, welzijn en onderwijs. Het Rijk legt lagere overheden en instanties taakstellingen en regelgeving op. En ook verkokerde financieringsstromen stimuleren niet tot een bredere taakopvatting en vergaande onderlinge samenwerking. Maar in het dagelijks leven denk ik dat geen enkele inwoner van Nederland weet waar wonen eindigt en welzijn begint om maar eens een voorbeeld te noemen.
Hoe goed ik de complexiteit ook begrijp, ik geloof dat het anders – beter - kan. Ik werk met liefde als proces- en gespreksleider daar waar mensen uit verschillende domeinen elkaar ontmoeten. Misschien ergens ook wel omdat ik mij schatplichtig voel aan de mensen die mijn opa ooit de juiste zorg en kansen boden.
Een goed leven
Mijn opa is in 1917 geboren in de Rooden Leeuwengang, destijds een steeg achter het Waterloo in Amsterdam. Een verzameling krotten waar zo’n 300 mensen woonden in 39 1-kamerwoningen. Een schrijver uit die tijd beschreef het als: “In de Rode Leeuwengang is altijd ruzie. Er ligt altijd een kind op sterven. Minstens eenmaal per week komt de wagen van de gemeente iemand weghalen die aan een besmettelijke ziekte lijdt. De gang is geen straat, het is een erfelijke belasting. Wie hier wordt geboren, krijgt het noodlot mee: Hier zijt gij ter wereld gekomen, hier moet gij sterven.” Dat lot leek zich al snel te voltrekken; de gezondheid van mijn opa was zwak en zijn ontwikkelachterstand in onder andere spraak en motoriek groot. Het had hier kunnen eindigen maar daar stak het R.K. Doorgangshuis der Sint Hubertus vereniging een stokje voor stak. Zij boden hulp en zorg aan onder andere ongehuwde moeders en hun kinderen. Zijn moeder bleek niet langer in staat voor hem te zorgen en daarom werd hij ondergebracht bij een kinderloos echtpaar van middelbare leeftijd met beperkte middelen. Zij hebben fantastisch werk verricht met ‘slechts’ aandacht, liefde en gezond verstand, want het aanvankelijk zeer kwetsbare jongetje groeide uit tot beroepsvoetballer. Hij bleek bestuurlijk talent te hebben en leidde jarenlang een Amsterdamse voetbalvereniging die grote namen voortbracht. Zijn zonen (en kleinkinderen) stimuleerde hij met grote overtuiging tot ‘gedegen opleidingen’, voor hem een garantie voor een goed leven.
De menselijke maat
De moraal van dit verhaal: het kan verkeren in het leven. Niet door wonderen, niet door instanties met klinkende missies maar vooral door mensen die op het juiste moment hoop, zorg en kansen bieden aan andere mensen. Ik ben hoopvol: ik ontmoet overal professionals die – net als jij en ik - smachten naar de menselijke maat. En is dat niet waar alle grote veranderingen beginnen? Ik help graag zoeken hoe we dat samen (terug)vinden.
Groet, Nienke